افرادی شبیه ما

گاهی آدم از نوشتن میترسه , میترسه از به جا گذاشتن قسمتی وجودش روی کاغذ حتی اگه بخواد در مورد فیلمی بنویسه که میخواد نقد کنه باز هم میترسه که قسمتی از وجود خودش آشکار بشه چند مدته دچار این حالتم . غم وجودم کم شده و میترسم اگه بنویسم دوباره غمها باز بشند چون نوشتن باعث میشه عمیقتر به زندگی نگاه کنی و نگاه سطحی روزانه را به کناری بذاری قسمتی از خودت را کشف کنی قسمتی از دنیایی که توش هستی دنیایی که رنگهای انسانیش کمرنگتر و کمرنگتر میشه . هر کسی حداقل یک داستان شنیدنی برای گفتن داره و لذت بخش دیدن فیلمی که از روی داستان ساخته میشه مردمی شبیه ما یکی از این داستانها را داره تو را به دنیایی فرو میبره که برات آشناست احساسهایی که درون فیلم هست را درک میکنی چیزی هست که اون فیلم را به درون تو وصل میکنه ما تو زندگی انتخابهایی کردم گاهی اشتباه گاهی درست و جایی هستیم نتیجه اون انتخابهاست

نمیدونم چرا در مورد این فیلم حرف بزنم میشه گفت فیلم قسمتی از زندگی آدمها نشون میده که انتخابهاشون را کردند و در آستانه انتخاب جدیدی هستند و فیلم به بهترین شکل ممکن داستان این آدمها را بیان کرده فیلم تجربه اول کارگردانش هست بر اساس نوشته ای از خودش , شاید فیلمهای بعدیش به این قدرت نباشه اما این داستانش ارزش شنیدن و دیده شدن را داره . من همیشه چجوری فیلمی را برای دیدن انتخاب میکنند و چه فیلمهای دیدنی را از دست میدند بخاطر دیدن فیلمی از کارگردانی که چند کار پر ارزش داشته و به تکرار رسیده چجوری کسی فیلم مردمی شبیه ما را برای دیدن انتخاب میکنه یا فیلم زیبای جستجوی دوستی برای آخر دنیا که فیلمی شبیه کارهای کارگردان سوئدی روی اندرسون با این تفاوت که سبک اغراق آمیز روی اندسون را نداره و چی میشه کسی رابی اسپارکز را نگاه میکنه  کسایی که این نوشته را میخونند برام بگند که چجوری فیلمها را انتخاب میکنند برای دیدن .